Een verlaat verslag met een reden
Blijf op de hoogte en volg mascha
16 November 2013 | Nepal, Kathmandu
“Een verlaat verslag met een reden”
Maralal 30-10-2013
Onschuldig vertrekken we met rolstoelen waarvan de banden snakken naar lucht over de hobbelige wegen van Maralal. Dit om de kinders uit de poorten van Sherp te vervoeren naar de ‘Cowmarket’. Even weg van de bekende klas waarin ze elke dag hun blote voetjes verkoelen aan de stenen vloer. Beland op de markt is er geen koe te bekennen. Een markt waar de koeien voor minimaal 150 euro verkocht worden om de Samburu’s een mooie vrouw te bezorgen of een lekkere maaltijd op tafel te zetten, dit op het moment dat de ouderdom van een grazende koe zijn intrede doet. Koeien zijn een onderdeel van een familie en worden als kostbaar bezit beschouwd. Na een paar minuten, waarin we alleen wat schapen tegenkomen, horen we dat er vandaag geen markt is. Dit vanwege het feit dat er vorige week koeien gestolen zijn van een andere stam.
In dit gebied wonen Turcana’s en Samburu’s. Twee stammen die veel met elkaar gemeen hebben en elkaar daarom juist haten en ze regelmatig ten strijden trekken. Dit wat je vaak terug ziet in de wereld. Denk aan de derby NEC-Vitesse of aan ons buurland Duitsland. Op het moment dat je veel gemeen hebt met elkaar moet het blijkbaar uitgevochten worden met geweren, speren en verbaal geweld en neemt de bedreiging toe. Het is maar net in welke stam je je eerste huiltjes produceert aan welke kant je van het strijdtafereel staat.
Onschuldig en naïef drinken we een Chai met de kids en delen we een Chapati (lekkernij uit de streek) . Terwijl onze tanden worden gezet in deze lekkernij worden onze oren vervuld met knallen. Geen onschuldige knallen van vuurwerk of rotjes op een koude oudjaarsavond. Nee het zijn geluiden die wij als westerlingen niet thuis kunnen brengen..geweerschoten. De Samburu’s die behangen zijn met gekleurde pracht en praal zijn in gevecht met de Turcana’s en de corrupte politie. Dit misschien 2 km van ons vandaan. Om ons heen is iedereen in paniek en komt het bevel om ons hoofd naar beneden te houden. De rolstoelers worden door de mensen met kracht voort geduwd om zo snel mogelijk terug te keren naar ons welbekende honk. Nog steeds bevatten onze Europese hersenen niet wat er werkelijk aan de gang is en gaat ons normale leventje door en zingen we heel wat af met de kids. In het middaguur wordt het steeds duidelijker dat er mensen vermoord zijn. Hordes kinderen bij de school om opgehaald te worden door de ouders, onschuldige kinderen die in het zweet mijn handen vasthouden voor enige vorm van protectie en veiligheid. Knallen die ik nog steeds niet kan plaatsen in mijn hoofd. Helikopters die de lucht vullen en mij enigszins een veilig gevoel geven. Ons middagprogramma wordt omgegooid. Een middag die normaal gesproken uit spelen bestaat, is nu het strijdtoneel van opsluiten in de kamers. Dit gezien de schoten steeds dichterbij komen. Als een ‘entertainmentteam’ schal ik al mijn Nederlandse songs uit mijn keel om ‘ de Kids’ zo min mogelijk mee te laten krijgen van de ‘volwassen’ toestand en zodat ze netjes in de kamers blijven(tja en daar gebruik ik dan mijn stem voor). Na twee uur mijn stem te gebruiken is de rust wedergekeerd en verlaten we het jeugdhonk om de rust en veiligheid in ons eigen huisje te voelen. Een Disneyfilm zorgt voor enige afleiding. Een film die het beeltd vult met goed en kwaad, waarin het licht, de zon en het goede altijd overwint. Ik voel nog steeds geen verhoogde hartslag en zweetdruppels op mijn hoofd. Angst die ik wel in de ogen van de kids van Silvie zie. Grote bruine ogen en verstijving als er ook maar ergens een geluidje geproduceerd wordt. Kinderen die getekend zijn door geweld en leven in een ‘onveilig’ bestaan. Ik kan dit niet voelen omdat het misschien zo onwerkelijk is…de geruchten gaan dat er in de nacht, onder de sterrenhemel de stammen elkaar weer gaan ontmoeten. Het enige wat mij rest is nog twee weken en dan komt de (schijn)veiligheid terug in mijn leven. Alleen deze kinderen laat ik achter, dit met pijn in mijn hart. Het enige wat ik nu kan doen is ze stevig in mijn armen sluiten. Dit voor enige genegenheid en een beetje bescherming in deze kwade buitenwereld.
Maralal 30-10-2013
Onschuldig vertrekken we met rolstoelen waarvan de banden snakken naar lucht over de hobbelige wegen van Maralal. Dit om de kinders uit de poorten van Sherp te vervoeren naar de ‘Cowmarket’. Even weg van de bekende klas waarin ze elke dag hun blote voetjes verkoelen aan de stenen vloer. Beland op de markt is er geen koe te bekennen. Een markt waar de koeien voor minimaal 150 euro verkocht worden om de Samburu’s een mooie vrouw te bezorgen of een lekkere maaltijd op tafel te zetten, dit op het moment dat de ouderdom van een grazende koe zijn intrede doet. Koeien zijn een onderdeel van een familie en worden als kostbaar bezit beschouwd. Na een paar minuten, waarin we alleen wat schapen tegenkomen, horen we dat er vandaag geen markt is. Dit vanwege het feit dat er vorige week koeien gestolen zijn van een andere stam.
In dit gebied wonen Turcana’s en Samburu’s. Twee stammen die veel met elkaar gemeen hebben en elkaar daarom juist haten en ze regelmatig ten strijden trekken. Dit wat je vaak terug ziet in de wereld. Denk aan de derby NEC-Vitesse of aan ons buurland Duitsland. Op het moment dat je veel gemeen hebt met elkaar moet het blijkbaar uitgevochten worden met geweren, speren en verbaal geweld en neemt de bedreiging toe. Het is maar net in welke stam je je eerste huiltjes produceert aan welke kant je van het strijdtafereel staat.
Onschuldig en naïef drinken we een Chai met de kids en delen we een Chapati (lekkernij uit de streek) . Terwijl onze tanden worden gezet in deze lekkernij worden onze oren vervuld met knallen. Geen onschuldige knallen van vuurwerk of rotjes op een koude oudjaarsavond. Nee het zijn geluiden die wij als westerlingen niet thuis kunnen brengen..geweerschoten. De Samburu’s die behangen zijn met gekleurde pracht en praal zijn in gevecht met de Turcana’s en de corrupte politie. Dit misschien 2 km van ons vandaan. Om ons heen is iedereen in paniek en komt het bevel om ons hoofd naar beneden te houden. De rolstoelers worden door de mensen met kracht voort geduwd om zo snel mogelijk terug te keren naar ons welbekende honk. Nog steeds bevatten onze Europese hersenen niet wat er werkelijk aan de gang is en gaat ons normale leventje door en zingen we heel wat af met de kids. In het middaguur wordt het steeds duidelijker dat er mensen vermoord zijn. Hordes kinderen bij de school om opgehaald te worden door de ouders, onschuldige kinderen die in het zweet mijn handen vasthouden voor enige vorm van protectie en veiligheid. Knallen die ik nog steeds niet kan plaatsen in mijn hoofd. Helikopters die de lucht vullen en mij enigszins een veilig gevoel geven. Ons middagprogramma wordt omgegooid. Een middag die normaal gesproken uit spelen bestaat, is nu het strijdtoneel van opsluiten in de kamers. Dit gezien de schoten steeds dichterbij komen. Als een ‘entertainmentteam’ schal ik al mijn Nederlandse songs uit mijn keel om ‘ de Kids’ zo min mogelijk mee te laten krijgen van de ‘volwassen’ toestand en zodat ze netjes in de kamers blijven(tja en daar gebruik ik dan mijn stem voor). Na twee uur mijn stem te gebruiken is de rust wedergekeerd en verlaten we het jeugdhonk om de rust en veiligheid in ons eigen huisje te voelen. Een Disneyfilm zorgt voor enige afleiding. Een film die het beeltd vult met goed en kwaad, waarin het licht, de zon en het goede altijd overwint. Ik voel nog steeds geen verhoogde hartslag en zweetdruppels op mijn hoofd. Angst die ik wel in de ogen van de kids van Silvie zie. Grote bruine ogen en verstijving als er ook maar ergens een geluidje geproduceerd wordt. Kinderen die getekend zijn door geweld en leven in een ‘onveilig’ bestaan. Ik kan dit niet voelen omdat het misschien zo onwerkelijk is…de geruchten gaan dat er in de nacht, onder de sterrenhemel de stammen elkaar weer gaan ontmoeten. Het enige wat mij rest is nog twee weken en dan komt de (schijn)veiligheid terug in mijn leven. Alleen deze kinderen laat ik achter, dit met pijn in mijn hart. Het enige wat ik nu kan doen is ze stevig in mijn armen sluiten. Dit voor enige genegenheid en een beetje bescherming in deze kwade buitenwereld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
