Vervolg

Vervolg, twee dagen later 1-11-2013:

Halloween, een feest dat bestaat uit eten, verkleden, pompoenen en schrikeffecten. Schrikeffecten die ze in dit Afrikaanse land zeker serieus nemen. Terwijl onze buikjes genieten van koekjes in de vorm van bloederige vingers, eitjes gevuld met slijmerige, groene smurie en we elkaar nauwelijks herkennen gezien de geschminkte gezichten worden onze oren opgeschrikt door knallen. Knallen die klinken als de kogels van een goede actiefilm op een rustige zaterdagavond, dit met een grote bak chips op je schoot en de hand van de ene chips naar de andere gaat, dit om de spanning enigszins te baas te kunnen. Het enige verschil is dat dit geen film is en we rechtstreeks een onderdeel zijn in deze filmset.

Marrons, jonge soldaten, strijdbaar en vechtend voor hun stam die al eeuwenlang bestaat. Stammen die een lange geschiedenis kennen en waar jonge mannen al vanaf de luiers klaargestoomd worden om voor hun stam te vechten. Kinderen waarvan de puistjes net een beetje uitgedroogd zijn en ze langzaam enigszins haartjes beginnen te ontwikkelen, rondom hun mond. De mond die in het teken zou moeten staan van training en het experimenteren van andere monden en tongen. In plaats van het smeren van Clearisil op hun gevoelige huidjes en druk te maken over welk kledingsstuk ze het meest opvallen voor juist dat ene meisje of jongen hebben ze een metalen staaf naast hun lichaam. Dit om hun trots te behouden en hun vaders en voorouders te dienen.

Dit keer grijpen ze naar het geweer omdat er afgelopen week een marron door de politie vermoord is Zie schoten vorige verslag). Een jongen van begin 20, studerend aan de universiteit. Uren blokken en handen vol geld om uiteindelijk op je 21e te sterven. Dit alles na aanleiding van een demonstratie i.v.m. de politie die 20 koeien vasthoudt. Een politieman die een week daarvoor nog zijn heup wiegde om aan ons zijn Afrikaanse dansmoves te showen heeft een moment van zenuwinzinking en schiet recht door het voorhoofd van deze 21jarige jongen, Brede mannen met een embleem op hun blauwe jas, die je juist een beschermend gevoel zouden moeten bezorgen, zorgen voor het tegendeel in deze omgeving. Orders die ze van hogere hand krijgen. Dit van mensen die op een andere locatie, in pak beslissingen nemen en rustig achterover leunen met een chaithee en de hersenen van de jonge ‘warriors’ op stoom blazen. Dit simpel weg voor 20 koeien en niet te communiceren over de gang van zaken en onderliggende belangen een grote rol spelen.

Geld, macht/ego en corruptie zijn de vier ingrediënten die zorgen voor onveiligheid in deze Afrikaanse maatschappij. Een thema dat een rode draad is deze twee maanden. De start begon met de aanslagen in het gebouw in Nairobi. Onschuldige mensen die vermoord worden omdat de hersentjes als kind zo gewassen en voorbereid worden, dat dit jouw missie is op deze aarde en je vecht voor je eigen groepering. Afrikanen die ik veelal als sociaal, lief en behulpzaam beschouw maar door de zucht van geld en trots hun leven op het spel zetten voor de trots van hun eigen stam of groep. Zolang kinderen die de borst krijgen getraind worden in ‘oorlogsmaterialen’, mensen in angst leven of ver genoeg afgedwaald zijn kan ieder mens ‘moorden’. Gevoelens die menselijk zijn alleen doorgeslagen zijn door angst en opvoeding. Zolang dit blijft bestaan zal er ook altijd oorlog, moorden en haat als stofwolkjes in de wereld ronddwarrelen. De kunst om je ware gevoelens in de spiegel te bekijken, te reflecteren en een gezonde leefomgeving dragen bij aan een beter en mooier bestaan. Zolang we dagelijks leven in pijn, ons afsluiten en niet de juiste omgeving hebben groeit ‘het beest’ in ons brein.
Steeds meer begin ik het geloof te verliezen dat een vreedzaam bestaan mogelijk is op deze wereldbol. Zo lang er geld bestaat en trots zal er altijd strijd blijven in deze mooie wereld. Op al mijn reizen is het duidelijk geworden dat geld is als vergif. Een grote pot, groen smurrie die Carcamel elke ochtend maakt om de smurfen te vergiftigen en zijn land te veroveren. De dualiteit die overal te zien is. Van een onschuldige tekenfilm tot het echte leven. Dit houdt in dat de mensen die in hun hart enigszins voelen dat ze een beetje bij kunnen dragen aan een vreedzaam bestaan dit uit kunnen dragen. Het begint al op klein niveau, hoe we elkaar als mensen, vrienden en partners kunnen onderdrukken. Dit is niet dodelijk maar ook dit heeft alles met macht, ego en voorwaardelijke liefde te maken. Op dit niveau kunnen we een steentje bijdragen aan een liefdevol bestaan en dat iedereen mag en kan zijn wie hij is!

Drie dagen nadat dit allemaal is gebeurd, loop ik alleen door de stille straten. Ik ben me bewust van mijn lichaam en mijn hart maakt overuren. Nu weet ik een fractie hoe het voelt als mensen dagelijks leven met een posttraumatische stressstoornis. De onbevangenheid is gedeeltelijk weggeslopen op het moment dat ik mijn voeten op de stoffige ondergrond voortbeweeg. Groepjes mensen die ik normaal gesproken zou zien als onschuldig maken nu een stresshormoon bij me aan. In mijn hoofd probeer ik het milder te maken, maar mijn hart maakt overuren. Aangekomen bij de rotonde waar het allemaal begon zijn groepen militairen actief en mijn stappen worden sneller en sneller om zo snel mogelijk terug te kunnen keren naar mijn veilige plek. De onschuld verdwijnt langzaam en de oplettendheid wordt groter. Dit n.a.v. een paar dagen en ik besef me hoe het is als je dagelijks verkeerd in onveiligheid op welke manier dan ook. Je lichaam wordt een mechanisme van stresshormonen en alertheid. Ook al willen je hersenen anders je lichaam reageert als een ‘animal’ die de bedreiging in zijn vacht en ledematen voelt. Voor mij verdwijnen deze dagen langzaam en ik kan weer vol naïviteit de wereld aan, voor deze mensen zal het altijd blijven bestaan…..

En dan komt de rust, onwetendheid en gaat langzaam het gewone leven weer verder. Net of er niets gebeurd is ..als regendruppels die in een hevige stortbui zijn weg naar de aarde baant en dan in eens weer de stralen van de zon de grond verlicht. Verbinding die weer centraal staat en een bewijs dat de zon altijd overwint en de regendruppels weer langzaam doen verdwijnen.