‘Een laatste verslag vanuit de heuvels van Nacuru’

Met doorns die mijn handpalmen doen schrijnen typ ik mijn laatste verslag vanuit een hotelkamer in Nacuru. Een laatste verslag voordat ik Kenia ga verlaten en mijn benen in de middag zijn intrek nemen in het vliegtuig om het land van boeddhisme en kleine mensen te betreden. Mijn hersenen die een switch moeten maken van gebruiken en codes die compleet anders zijn dan de Afrikaanse maatstaven.
In de middag is mijn avontuur in Maralal gestopt en mocht ik in het midden plaatsnemen op de achterbank van een luxe Toyota. Dit op de hobbelige weg van Maralal naar Nacuru. Een weg over 100 km waar je gemiddeld 5 uur overdoet. Kuilen zo groot als menig heuveltje in Nederland en zwemwater te over om met je bikini een flinke duik in te nemen. De achterbank die gevuld wordt met een ‘backpacker’ en aan weerzijde wordt mijn net te vieze spijkerbroek aangeraakt door de nette kleding van de parlementsleden, die een belangrijke meeting hebben de volgende dag in Nacuru. Een mooi contrast op deze zonnige dag. Een vijf uur durende rit waaruit ik op kan maken door het gebrabbel, vele lachen dat ze zich kosteloos vermaken en terloops wordt de weg regelmatig verspert door antilopen, olifanten, apen en giraffen. Een nationaal park is er niets bij en mijn grijns op mijn gezicht groeit bij het idee dat op de Nederlandse snelweg iedereen in de ankers moet omdat er een Giraffe over de weg voort beweegt. Af en toe maakt de auto een ritje achteruit om de mobiele telefoon van de parlementsleden te vullen met bereik. Een telefoon die regelmatig naar hun oor reikt om de belangrijkheid van de baan weer te geven. In de late uurtjes vullen zij mijn maag met een versgebakken kippetje en probeer ik enigszins mijn ogen in het late uur te laten rusten. Iets wat natuurlijk, gezien mijn ‘nieuwe-ervaring-niet-weten’ wat er komt adrenaline toeneemt, niet lukt. Dit is de reden dat mijn gedachten teruggaan naar de laatste twee dagen en ik het vakje Afrika in mijn hoofd langzaam dicht maak zodat er weer een extra vakje met sloten informatie naar binnen kan treden.

De laatste week heeft in het teken gestaan van afscheid, knuffelen en heb ik mijn kookkunsten uitbereid met het maken van Chapati’s. De laatste dag hebben we ons lichaam nog vol kunnen gooien met wijn en heerlijk eten om nog even bij elkaar te komen. Wat is dit toch belangrijk om met elkaar de vruchten van de wijn te proeven, te lachen en af en toe te wiegen op de vrolijke, Caribische muziek. En wat geniet ik hier zoveel meer van omdat dit hier schaarse momenten zijn. Terwijl we in de middag onze smaakpupillen trainen met Camelkaas van ‘Lora’. Lora is een gevulde, goedlachse Amerikaanse vrouw die jarenlang haar onderkomen heeft in Kenia en de lokale bevolking leert om in eigen onderhoudt te voorzien en dit met het nieuwe project Camelkaas. Iets dat wij niet aan onze neus voorbij willen laten gaan om uit te proberen, dit gesteund met een heerlijke witte wijn (dit is een van de redenen dat mijn hand pijnlijke scheuten vertoond gezien mijn slipper na twee witte wijn in de modder bleef steken en ik als een reflex de grote dikke cactus om hulp vroeg). Zes vrouwen van allerlei nationaliteiten om een tafel om het leven te bespreken, te klagen over mannen, huwelijken en handen die regelmatig naar de bak met chips en kaas reiken. In de namiddag vervolgen we onze tocht naar het huis van Grace. Grace die Sherp opgericht heeft en vol met passie voor de bevolking van Maralal en gehandicapte kinderen vecht. Een vrouw met passie, een droom en iemand die van ver komt. Deze avond word ik behangen met sieraden, wordt mijn lichaam gehuld in traditionele kleding en wordt ons lichaam gevoed met eten en wijn. Een kotre tijd hier, maar zoveel dankbaarheid en zo dichtbij sommige mensen gekomen. Misschien juist door de schaarse tijd zo intens samen geleefd.

Al met al kan ik voldaan terugkijken op twee mooie maanden. Twee maanden die in het teken hebben gestaan van heftige ervaringen, mooie nieuwe ontmoetingen en gesprekken. Menig hersenpannetje is tot nadenken gezet over slaan en de omgang met kinderen. Dit van de kok van Sherp, de kerganger tot de ministers in de Toyota. Afrika een land waar veel individuele dromen heersen, mensen krachtig zijn en veelal met een lach over de aarde voortbewegen. De drang naar geluk, liefde en vrijheid groot is, alleen weten ze niet altijd de weg. Het idee heerst dat de weg is om de heupen tegen een blanke ‘Mzungu’ aan te wiegen dit alles kan bewerkstelligen of een flinke teug uit de fles bier het geluk kan bepalen. De wil is er bij velen op een ander, nieuw bestaan, met gelijkheid en gelijke rechten van elk individu..alleen de weg er naar toe is nog zoeken. Corruptie die heerst en die de bevolking soms moedeloos maakt. Een land van vele tegenstellingen. De Afvalbergen die tekenend zijn en de mooie natuur met zijn ochtend en avondrood die je hart doet gloeien. Kinderen die met fietsbanden, inventief hun eigen speelgoed maken en aar vrouwen de tweede vrouw van hun man kiezen Afrika waar langzaam de kleurrijkheid zijn intrede doet….

Namaste Nepal!