Afscheid

Met dichtgeknepen ogen, dit vanwege het feit dat mijn ogen getuigen waren van ‘de Eclips’ en ik natuurlijk niet de voorschriften van ‘in de zon kijken’ gevolgd heb (tja ik zou ook eens een voorschrift volgen), loop ik door de straten van de stad. De stad waar afgelopen twee maanden de ‘runningschoen’ zijn intrede heeft gedaan in het stoffige zand. Twee maanden die als de snelheid van een raket voorbij gevlogen zijn, en die mijn hart nu laat spreken. Steken voel ik om de mensen en de kids te verlaten. Mensen die in korte tijd samen een waar, hecht team hebben gevormd. Lachen, dansen, gezelligheid en de kinderen die elke dag als een hond op ons af rennen of geluidjes produceren van de plek waar hun ruggetjes, zonder vlees, op het vochtige gras neergelegd zijn. Geluidjes van waanzin, geluk en plezier en dit dagelijks met een grote lach op hun gezicht. Elke morgen na mijn buik gevoed te hebben met het ontbijt dat toch echt uit brood bestaat en mijn benen zich een weg banen op het terrein stoei ik met de ‘mama’s’ die dagelijks voor de ‘kinders’ klaar staan. Wassen, aankleden, eten koken en dit 6 dagen per week voor een salaris waar wij niet eens een teen voor om zouden draaien in het warme, heerlijke bedje waar ons lichaam zijn intrek in heeft genomen. Drie vrouwen die 80 kinderen verzorgen, dag in dag uit. Een kok die vanaf de ochtendzon tot de roodgloeiende avondzon, in de rook van een veel te kleine keuken alle mondjes voed met gitarie en rijst. Een keuken waar de vlammen uit het hok spugen en de zweetdruppels over heel haar lichaam vindbaar zijn. Dit met een ronde, uittekende buik omdat ze binnenkort haar derde kindje verwacht. Arbeidsvoorwaarden zijn hier nog een brug te ver en wordt niet over gesproken.

Dit houdt in dat voor ontwikkeling van de kids niet altijd tijd en ruimte is. Eten, wassen en de verzorgende taken zijn hier prioriteit nummer 1. Vrouwen die op de achtergrond staan. Dagelijks nodig ik ze uit voor een potje stoeien, schop ik terloops een bal voor hun voeten, gooi ik per ongeluk de frisbee voor hun benige tenen en lachen we heel wat af en voed ik ze met koffie en de plaatselijke snack; Gumu. Elke dag zie ik ze meer loskomen en wiegen ook zij steeds meer de heupen op de klanken van de Afrikaanse muziek of een Duits, Nederlands, Franse Medley. Vrouwen die in korte tijd belangrijk voor mij zijn geworden en vandaag is de dag dat ik op zoek ga naar een cadeaut’je voor deze toppers. Doeken die gedrapeerd worden over hun lichaam. Een kledingstuk om af en toe de warmte van een materiaal te voelen, dit gezien de meeste zich niet druk hoeven te maken over de nieuwe modetrends en een kledingkunst een disfunctioneel meubelstuk is. In de schappen van de plaatselijke kledingmaker gaan mijn ogen over allerlei designs en maakt mij steeds bewuster van de dagen die nog resten. Tijdens het uitzoeken van oranje designs dwalen mijn gedachten af naar het moment van gisteren.
Hangend op de bank met de kids van Silvie werd het voor hen duidelijk dat er nog 10 dagen over zijn om onze tijd samen door te brengen. De lachende gezichtjes werden ingewisseld door betraande wangen waar je menig lichaam mee kan wassen. Twee meisjes die ook mijn ogen vochtig maken en waarvan ik mijn hart voel bonzen. Deze twee meiden hebben mijn hart meer dan aangeraakt, meer dan de mannen die mij over de toonbank gooien voor koeien, kamelen en hier en daar een geit. Ze zijn dagelijks een onderdeel van mijn leven en de onbevangenheid en kracht van deze twee meiden zijn een fantastische leerschool en bieden mij elke dag plezier. Drie handen op 1 buik en ik stelp hun tranen met het feit dat waar we ter wereld ook zijn we altijd in elkaars hart zitten. Woorden om ook mijn hart tot bedaren te brengen. Twee ‘secret boekjes’ liggen klaar voor hen om af en toe nog eens aan deze bleekscheet te denken. Dit met verhalen, foto’s en natuurlijk kunnen de woorden niet ontbreken over zelfvertrouwen, dat ze mogen zijn wie ze zijn en het naleven van dromen. Dit ook in eigenbelang. Misschien zorgt dit ervoor dat onze armpjes ooit weer elkaars lichaam sluiten. Dit op het moment dat de smalle polsen zich ingewisseld hebben voor sterke brede armen.

Geslaagd met allerlei designs maak ik menig praatje in deze ‘dorpachtige stad’ waar ik vooral bekend sta om mijn krullen. De doven kinderen die aanwezig zijn maken handgebaren om aan te geven dat ik in de buurt ben. In ‘gebarentaal’ heeft ieder een eigen symbool dat typerend is voor jouw als mens. Je kunt begrijpen dat dit af en toe heel confronterend kan zijn voor sommige mensen. Iets te grote neuzen worden uitvergroot en ook aan flaporen kun je niet ontkomen.

Komend week kan ik nog genieten van de Afrikaanse hutjes die o zo bekend zijn in het Afrikamuseum, krijg ik nog kookles in de plaatselijke keuken (jaja dus pas op als ik terug ben), wordt mijn lichaam ingepakt met een traditionele jurk, gaan onze voetjes nog van de vloer, ren ik nog wat af met de kids om uiteindelijk voldaan en vermoeid in het vliegtuig te stappen naar mijn nieuwe avontuur. Iets wat Silvie niet helemaal erg betreurd gezien het feit dat ze totaal uitgeput is na twee maanden Mascha i.c.m. het Duitse gezelschap. Ze heeft elke dag meer moeite om haar oude lichaam voort te bewegen. Dit gezien haar lichaam niet meer de energie aankan van het jonge grut. Dansen tot de ochtendzon, spelen, sporten, lachen en samen van de mooie momenten genieten. Nog 1 weekendje en dan is Silvie verlost van de energiebom die ik op Maralal gegooid heb.