weekend....

Met een gerimpeld laagje op mijn eerst gemaakte Chai-thee zit ik onderuitgezakt de warme zonnestralen welkom te heten! In een week ben ik ingeburgerd en bied mijn tegenoverbuurman een heerlijk geurende, dampende kop thee aan. Hij kijkt wat aarzelend en snappen doen we elkaar niet helemaal..Ik zie regelmatig zijn grote witte tanden en een beetje ongeloof in zijn ogen. In mijn hoofd maak ik er maar een passend verhaal van en dit is het gemak dat je je hersenen hier zelf in kunt sturen. Mijn linkerhersenhelft is getraind in het maken van romantische verhalen. Dit houdt in dat hij zich erg vereerd voelt en zich ongemakkelijk voelt van de westerse ‘goodwil’ die ik toon.

Terwijl zittend tegen de muur (ja ja muur van stenen, in dit plaatsje zijn vier huizen gerealiseerd van het project Sherp) de punt van mijn pen het blad raakt zie ik in mijn ooghoeken ‘het wasvrouwtje’ ploeteren op de Westerse katoenen kleding. Onder het mom van werkverschaffing, economische vooruitgang liet ik mij geen twee keer zeggen dat iedere zaterdag deze vrouw je was kan komen doen. Ik kan er zelfs een beetje van genieten dat deze jonge vrouw over mijn kleurrijke kleding strijkt. Dit omdat ze erg blij is met het feit dat ze er weer een klant bij heeft…Terwijl de jonge vrouw over mijn zware kleurrijke kleding wringt komt Mamatuu naast me zitten. Dit is de man die mij samen met een vriend vervoerd heeft over de kuilen van het Keniaanse land om in deze mooie plek terecht te komen. Elke dag komt hij naast me zitten om als een ‘guardian angel’ over mij te waken. Hij wil alles van Nederland weten en hoe het met mij gaat…Snel vraag ik in dit gesprek of het mogelijk is om ergens een biertje te drinken in de plaatselijke pub. Dit gezien het feit ik gisteren om 21.15 in mijn slaapzakje ben gedoken met de klanken van de i-pod op de achtergrond. Na de eerste week vol indrukken kan ik het enigszins accepteren maar ik wil hier toch geen gewoonte van maken. Ik snap dat ook ik een keer de ‘drie r s’ in mijn leven toe moet laten. Alleen is dit wel een shock voor mijn lichaam om vanuit een waar ‘onregelmatig feest leven’ in de rust te belanden. Ik weet uit de boeken dat je alles langzaam moet afbouwen en ik hou me hier graag aan. Ja zelfs ik beland hier in een schema van rusten, wassen, koken (nou ja de laatste twee stel ik een beetje uit, maar als echt niets omhanden heb..ga ik mij zelfs hieraan wagen..al is het gewoon voor de actie) en werken.

De chaithee delend, praten we over Nederland, Kenia en het project Sherp. Het project waar hij een onderdeel van is en veel goed werk verricht. Tijdens het gesprek gaan mijn hersenen in de ‘aan-stand’ en komen er genoeg ideetjes naar boven om de komende weken te gaan doen. Lunchen in de buitenlucht, tourritjes maken, muziekavondjes en sportactiviteiten. Je moet je voorstellen dat er ongeveer 100 kinderen verblijven in het gebouw en in de weekenden en avonden niets georganiseerd wordt. De kinderen staan elke ochtend te popelen voor de deur waar Silvie en ik ons werk-onderkomen hebben. Bij het geluid van de sleutel die in het slot gaat zijn ze al binnen (behalve dan de kinderen die zelf niet voort kunnen bewegen en in het gras wachten en slapen totdat onze armen onder hun bezwete okseltjes verstrengelen). Nadat wij de poorten van ons ‘speel, ontwikkelingshome’ sluiten zijn de kinderen overgeleverd aan de personeelsleden (lokale bevolking). De lokale bevolking die enigszins vergeten is hoe belangrijk spel, knuffelen en creativiteit zijn voor de ontwikkeling van deze kinderen. Ze zijn erg goed in de praktische werkzaamheden maar voor de rest zijn ze vooral gewend om op een steen toe te kijken op welke manier de kinderen zich op de grond voort bewegen, dit omringd in hun eigen urinegeur. Kwijl dat via hun mond naar beneden druipt, zoveel dat je er een zwembad mee zou kunnen vullen. Een ontwikkeling die ook wij ooit in Nederland hebben doorgaan en met kennis, wetenschap het duidelijk is wat belangrijk is voor de ontwikkeling en empowerment van deze kinderen.
Fantastisch dat ze hier open staan voor de ideeën en alles mogelijk is. Ik heb namelijk de lokale bevolking nodig om mijn enthousiasme enigszins vorm te kunnen geven.

Naast de creatieve activieiten ga ik me op een aantal kinderen richten die moeite hebben met hun spanningsboog (elke keer 10 minuten een activiteit doen en dan over naar een andere activiteit). Bijna een onmogelijke opgave als je een klas voorstelt met 30 kinderen die allemaal hun aandacht willen. Misschien kan ik een groot stoplichtpak maken en op het moment dat hij op rood staat ik niet beschikbaar ben en als hij groen kleurt ik er weer voor iedereen ben. Daarnaast is een autiklok wel iets om te laten zien hoe lang ze over 1 activiteit moeten doen om door te gaan naar het andere zonder aan mij te hangen of overal naar toe te sprinten. Dus als iemand nog creatieve tips heeft, met weinig benodigdheden vertel het me!!!

Na alle uitwisselingen en mijmeren over alles begint mijn maag te communiceren en weet ik dat ik op zoek moet gaan naar een ontbijt. Een ontbijt wat vooral bestaat uit fruit, water en thee..En ja ja ik heb het voor elkaar om 18.00 ontmoet ik Mamatuu weer en gaan we ons te buiten in de plaatselijke pub. Dit om mijn lichaam niet extreem in het diepe te gooien en zich stapje voor stapje aan te passen aan een gestructureerd, relax leven..Nou ja voor twee maanden dan ! 18.00 een mooie tijd, vooral gezien morgen om 10.00 mijn billen plaats nemen op de banken van de plaatselijke katholieke kerk!

Salut!!!!!!!!!!!!!!!!!