Kerst in Kathmandu

Kinderen die aan mijn broek hangen,
Moeders met kinderen op de arm die smeken om melk…..
Besmeurde kindergezichtjes die met je meelopen om iets te eten te krijgen!
Oude vrouwtjes die rondjes lopen om de Stuppa en neerdwalen op een bankje.
Gerimpelde gezichten die een Engels woord kennen: Money.
Mijn lichaam is even op….kan het even niet meer zien en voelen.
Dit in de stad Kathmandu waar de armoede heerst op straat.
Een Nepalees systeem die dwars door je hart gaat en vooral gericht is op ego van de members van het parlement.
Verstandelijk weet ik dat het normaal is om niet iedereen hulp te kunnen bieden,
Maar gevoelsmatig put het mij uit!
Enerzijds de rijkdom van restaurantjes, spa’s en lichamen die zich vol laten lopen met alcohol en hasj en aan de andere kant de volledige armoede en de drukte van een stad waar de bezinedampen uit je aderen komen.
Dit is een plek waar ik niet te lang wil blijven om mijn positiviteit niet een deuk op te laten lopen.
Ik trakteer mezelf op een fullbody massage om weer even mijn eigen motortje op te laden en weer mijn vel te voelen en de smekende kinderhoofdjes even uit mijn hoofd te zetten. Dit op een dag dat kerst centraal staat en menig gezinnetje bij elkaar is om de bron van ons leven te vieren. Hartverwarmend kijk ik terug naar afgelopen week, waar iedereen zich volledig ingezet heeft om het leven van een meisje kleur te geven. Ik besef me te degen hoeveel mooie mensen ik om me heen heb en dat ik daar enorm trots op ben! Wat zijn we toch bevoorrecht om in een land als Nederland te leven en ons leven kleur kunnen geven op een manier die we zelf willen. Waar vrouwen gelijk staan aan de man en dat we kunnen worden wat we willen. Een land vol van vrijheid en een sociaal systeem waar we trots op kunnen zijn. Ik weet dat veel mensen nu denken dat er steeds meer gekort wordt en het niet meer is wat het was, maar nog steeds leven wij in een samenleving waar we enorm trots op kunnen zijn. De laatste zonnestralen verdwijnen achter grote, eeuwenoude bomen die al jaren getuigen zijn van het bestaan van de Nepalese bevolking. Mijn tour door Nepal en Afrika zit er bijna op. Twee landen die mij weer een stukje rijker hebben gemaakt en me weer meer inzichten heeft gegeven over liefde, culturen en patronen die in een land aanwezig zijn. Dromen die in de hoofden van de mensen leeft en de sleutel van succes van mensen. Mensen die vanuit onder 0 hen eigen bestaan vorm hebben gegeven. Mensen met een doel, eigen verantwoordelijkheid nemen en uiteindelijk hen eigen wereld vormgeven. Zij hebben uiteindelijk bereikt wat ze willen en hebben de mogelijkheden gecreëerd om nu als stralende ogen de wereld tegemoet te zien. Ze blijven niet in ‘het waarom nu ik’ hangen maar proberen zelf de circel te doorbreken en vertrouwen op hun eigen innerlijke kompas.. Stappen uit de circel van angsten en verleden en volledige verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven.

De liefde die overal heerst en in elke cultuur wordt er een andere definitie aangegeven. Liefde dat verward wordt met gehoorzamen aan de normen van een cultuur. Ik heb ook de echte liefde in de ogen mogen proeven..in de ogen van de kinderen, in korte ontmoetingen met mensen die je echt willen leren kennen en de verbinding die je samen voelt. Dit zonder verwachtingen van geld of dat ze iets van je willen. Blikken die elkaar ontmoeten en zonder iets terug te willen je uitnodigen voor eten, een zelfgemaakt bandje geven…en het aparte is dat dit meestal het geval is bij de echte arme mensen, die nooit geroken hebben aan rijkdom of de mogelijkheid om hun geld te verdubbelen. Mijn tour gaat nog door naar de velden van Indonesie en ik ben dankbaar voor al het mooie wat ik mag beleven. Er zijn momenten dat ik gesprekken met mezelf heb en is het moeilijk om jezelf de pleziertjes toe te laten van iets wat leven heet. Ik ben me bewust van mijn schuldgevoel en probeer dit te laten zakken, dit omdat ik daar uiteindelijk niemand mee help. Het schuldgevoel van ‘ons leven’ en de mogelijkheid om te kunnen genieten en onze adrenalinedrang vorm te kunnen geven in allerlei actieve activiteiten! De glimp van een busongeluk gisteren maakt me weer bewust van doe wat je zo graag wil…dit voor het nieuwe jaar. Als het kan, doe het…leven is te kort om te lang wachten. Omarm iedereen die je wil, zeg wat je wil zeggen en geniet ☺…..