Vervolg leven Kenia

Een maand in Kenia. In een land waar mensen dromen van welvaart en een ander leven. Straten vol met stof en afval worden gevuld met mensen die hun etenswaren aan de man proberen te brengen. Kinderen schreeuwen in het Engels de naam van een ‘blanke’ en vragen of je een fiets voor ze wil kopen. Inventief zijn ze wel en zeker ook assertief en ze slaan de spijker op de kop met het feit dat ze aan een kaaskop om een fiets vragen. Op hun blote voeten maken ze de weg onveilig, dit met aan de voet een zelfgemaakte bal. Ze spelen van de ene kant van de afvalhoop naar de andere kant van de afvalhoop dit om enige uitdaging te hebben in het spel. Ze spreken elke blank uitziende mens aan, dit hopend op wat geld voor een nieuw outfit of een beetje snoep om hun tandjes mee te kunnen vervuilen. Voor ons niet voor te stellen dat het leven bestaat uit zelfgemaakte voorwerpen, voeten die door het eelt nauwelijks meer voelbaar zijn en truien die rafelend hun eindjes op straat weten te vinden. Dit alles verscholen achter een grote glimlach. Hoewel als je doorvraagt iedereen droomt van een leven in een ‘euroland’ met kansen en nieuwe dingen die ze kunnen ervaren en zien. Iets wat voor ons vrij normaal is en de meeste van ons kunnen doen waar ze in hun leven van dromen. In hun ogen is Europa een ‘luilekkerland’ . Iets wat voor de meeste Afrikanen iets is wat alleen mogelijk is bij het sluiten van hun ogen in een nacht die z’n intrede doet.

Deze week hebben we een doorstart gemaakt met de kinderen. Half opgeknapt neem ik weer langzaam deel aan het leven en de handjes die mijn lichaam maar al te graag aan willen raken. Nu vergezeld met een Duits koppel. Ik mag mijn spulletjes wederom verhuizen (tja daar heb ik vanuit Nederland alle ervaring mee) om samen met dit koppel een huisje te delen. En ik moet zeggen, ook al zijn het Duitsers, het is een aangenaam gezelschap en heerlijk om samen dingen te delen en plannen te maken om de kids een fijne tijd te bezorgen. En zelfs met Duitsers is dit mogelijk! ‘Alleen’ is het moeilijk om je plannen vorm te geven en je enthousiasme te kunnen delen. We zijn nu een waar team met Silvie en kunnen genoeg aandacht hebben voor de kleine bruine mormetljtes van Maralal. Dit alles maakt het leven voor mij een stuk aangenamer in een land waar de kleurrijkheid ver te zoeken is. Dit alles schrijf ik met de geuren van een net geverfd huis in mijn neus, water dat vanuit de douche de vloer bevocht en een kibbelend stel dat me weer doet herinneren aan het feit dat een relatie moeilijk te onderhouden is in vrede en harmonie. De voordelen zijn het delen en samen de mooie dingen meemaken, alleen meestal gaat dit gepaard onder het genot van woordenwisselingen, andere ideetjes en het opdringen van elkaars mening. Iets wat in mijn ogen zonde is want de liefde kan zo mooi zijn!! Het samenwonen met iemand uit het buurland zorgt ervoor dat het een beetje luchtig blijft en het gekibbel niet over gaat in vuisten die in elkaars gezichten terecht komen. Allerlei nationaliteiten die samen komen om de wereld van de gehandicapte kinderen een beetje aangenamer te maken. En ik heb werkelijk het idee dat dit lukt aan de lachende gezichtjes te zien en de hoeveelheid plezier die ze beleven aan de bleekscheten die voor een moment deelnemen in hun leven. Een leven dat bestaat uit honger, gebrek aan aandacht en ogen die waarschijnlijk niet meer gaan zien dan de muren en de speelweide van het gebouw ‘Sherp’. De avond begint zijn intrede te doen en mijn handen gaan zich wagen aan een maaltijd voor 7 personen. Dit om samen de avonden te vullen en een waar Europees gemeenschapsgevoel te krijgen.

Bedankt allemaal voor de lieve, opbeurende woorden..die me zeker heel goed hebben gedaan! Ik kan nu weer een frisse start maken en langzaam beginnen te dromen van mijn nieuwe bestemming waar ik over een maand mijn ogen aan mag wagen..xx