"Just Malaria"
Blijf op de hoogte en volg mascha
10 Oktober 2013 | Congo, Democratische Republiek v, Kenia-Lutoloba
“Just Malaria”, de arts kijkt me met z’n grote, bruine ogen aan. Godverdomme gaat het door mijn brein, wat “Just Malaria”. In Nederland betaal ik me het ongans voor setje pillen (2,5 euro per dag, dat is minimaal een Latte Machiatto per dag) om vervolgens hier te horen te krijgen dat een kleine mormel van een mug door de Westerse wetenschap is gedoken en lachend mijn bloed drinkt. De arts geeft aan; weg met de troep uit Nederland. Bij het uitspreken van deze woorden had ik ‘m het liefste met heel zijn lichaam over de tafel getrokken. Gezien het feit dat ik nogal agressief ben aangelegd , weet ik dat ik eerst tot 10 moet tellen om vervolgens om mijn alleraardigst te zeggen dat ik het er niet mee eens ben. Mijn verstand wint het en een paar minuten later krijg ik een dikke naald in mijn ader gezet. Dit is het moment dat ik me totaal overgeef aan deze man met z’n witte doktersjas. Tja ik kan ook niet veel anders, gezien ik nog niet eens zelfstandig naar de toonbank kan lopen en weer terug. Na bijna out te zijn gegaan, dit omdat de Europese aders blijkbaar moeilijker te traceren zijn dan de donkere Keniaanse aderen lijkt het een beetje weg te hebben van een heroinespuit. De helderheid lijkt weer terug te komen en voel weer iets van de oude Mascha terugkomen. De laatste dagen was mijn energieleven gekelderd naar een 0-punt en waren mijn slaapmomenten 99% op een dag met 1 % om af en toe te ontwaken om of naar de wc te rennen of mij te realiseren dat mijn lichaam een hoog shakend vermogen heeft. Nooit geweten dat een lichaam zoveel kan trillen zonder het gebruik van een of andere batterij. In de ochtend vonden de meisjes mij en dit resulteerde in een bliksemsnel handelen van Silvie en voordat ik het wist zit ik oog in oog met de arts, of iemand die er op doet lijken. Geen afspraak, geen gegevens..een ritje alsof je naar de supermarkt gaat en bestel wat je nodig hebt. De wanhopige blik in mijn ogen, woorden die niet meer vindbaar zijn deed de man met de witte jas geen moment twijfelen en werd er een bloedtest gedaan. Niets dagen wachten..nee meteen de uitslag. ‘ Just malaria’, no worries……….
Met vier doosjes medicatie verlaat ik het pand om vervolgens door iedereen aangestaard te worden; daar heb je weer zo’n bleekscheet die van zon, stof en nooit gehoord heeft van antistoffen.
De heroine-invloed was van korte duur waardoor ik een dag daarna definitief in het ziekenhuis beland. Een kamer die niet uitnodigt om je beter te voelen, de grauwheid van de muren en een arts die elk moment vraagt of ik al gegeten heb en het maar weinig doordringt dat ik geen eten heb. Elke keer verlaat hij de kamer om vervolgens weer met dezelfde vraag terug te komen. Energie om te ‘vechten’ in woorden heb ik niet dus ik laat het maar over me heen komen en lach een keer lief. Na twee dagen de experience op te hebben gedaan van een waar Keniaans ziekenhuis wordt mijn herstelprocedure vervolgd bij mijn Keniaanse familie (Franse vrouw, met Samburuman en twee meisjes). Alles wordt voor me gemaakt en dit is het bewijs dat naast medische hulp de compagnie en de zorg ook bijdraagt en een goed herstel. Na 4 dagen begin ik weer te eten, neemt mijn energie met montjesmaat toe (opstaan en weer zitten zonder bijna flauw te vallen) en dromen Silvie en ik van stokbroodjes met camembert en pizza met tonijn.
Ja een hele mooie belevenis maar dat mensen hier 10 jaar kunnen wonen, voor mij is het duidelijk dat het Afrikaanse land niet aan mij besteed is. Heerlijk om een stukje cultuur te mogen snuiven, met grote mannen in gewaden te praten, armbanden waar menig rijke luisvrouw van droomt en oren met dubbele gaten, zodat ze blijkbaar nog aantrekkelijker zijn voor het vrouwelijk ras. Maar wonen…neee dat gaat ‘m niet worden. Tijdens het mijmeren in mijn hoofd wordt de deur opengeslagen en krijg ik een telefoon in mijn handen gedrukt. Met een zachtjes ‘hoi’ van mijn kant hoor ik de o zo bekende stem aan de andere kant. De stem van mijn broer . Ik voel me intens gelukkig en geniet ik van elk Nederlands woord. De lach is niet meer van mijn gezicht af te krijgen en dit brengt me weer een stukje dichter bij mijn herstel. Het vonkje in mezelf verandert langzaam weer in een vlam..
Na een week vechten laat ik het water over mijn naakte lichaam glijden en bij het zien van het naakte lichaam weet ik wat me de komende weken te doen staat; “Eten!” ..en een verdere doorstart maken met het project, begin er weer zin en energie voor te krijgen.
Met vier doosjes medicatie verlaat ik het pand om vervolgens door iedereen aangestaard te worden; daar heb je weer zo’n bleekscheet die van zon, stof en nooit gehoord heeft van antistoffen.
De heroine-invloed was van korte duur waardoor ik een dag daarna definitief in het ziekenhuis beland. Een kamer die niet uitnodigt om je beter te voelen, de grauwheid van de muren en een arts die elk moment vraagt of ik al gegeten heb en het maar weinig doordringt dat ik geen eten heb. Elke keer verlaat hij de kamer om vervolgens weer met dezelfde vraag terug te komen. Energie om te ‘vechten’ in woorden heb ik niet dus ik laat het maar over me heen komen en lach een keer lief. Na twee dagen de experience op te hebben gedaan van een waar Keniaans ziekenhuis wordt mijn herstelprocedure vervolgd bij mijn Keniaanse familie (Franse vrouw, met Samburuman en twee meisjes). Alles wordt voor me gemaakt en dit is het bewijs dat naast medische hulp de compagnie en de zorg ook bijdraagt en een goed herstel. Na 4 dagen begin ik weer te eten, neemt mijn energie met montjesmaat toe (opstaan en weer zitten zonder bijna flauw te vallen) en dromen Silvie en ik van stokbroodjes met camembert en pizza met tonijn.
Ja een hele mooie belevenis maar dat mensen hier 10 jaar kunnen wonen, voor mij is het duidelijk dat het Afrikaanse land niet aan mij besteed is. Heerlijk om een stukje cultuur te mogen snuiven, met grote mannen in gewaden te praten, armbanden waar menig rijke luisvrouw van droomt en oren met dubbele gaten, zodat ze blijkbaar nog aantrekkelijker zijn voor het vrouwelijk ras. Maar wonen…neee dat gaat ‘m niet worden. Tijdens het mijmeren in mijn hoofd wordt de deur opengeslagen en krijg ik een telefoon in mijn handen gedrukt. Met een zachtjes ‘hoi’ van mijn kant hoor ik de o zo bekende stem aan de andere kant. De stem van mijn broer . Ik voel me intens gelukkig en geniet ik van elk Nederlands woord. De lach is niet meer van mijn gezicht af te krijgen en dit brengt me weer een stukje dichter bij mijn herstel. Het vonkje in mezelf verandert langzaam weer in een vlam..
Na een week vechten laat ik het water over mijn naakte lichaam glijden en bij het zien van het naakte lichaam weet ik wat me de komende weken te doen staat; “Eten!” ..en een verdere doorstart maken met het project, begin er weer zin en energie voor te krijgen.
-
10 Oktober 2013 - 16:44
Paul:
Ha Mascha,
Jeetje meisje, wat een verhaal. Doordat er al lang niets meer van je te lezen was vermoedde ik al dat er iets niet helemaal lekker zat. Aan de andere kant dacht ik, och ja waarom zou er iets mis zijn. Misschien vindt ze het er echt geweldig. Wel weer fijn te lezen dat het weer beter met je gaat. Ondanks deze tegenslag hoop ik dat je het toch van de positieve kant kunt blijven zien.
Dikke knuffel van de nog steeds snorloze Paul -
10 Oktober 2013 - 16:50
Maartje:
Wow Mascha... Ben ik eventjes weg en dan lees ik dit allemaal! Ik geef je een hele dikke gezonde knuffel vanuit Nederland! En let goed op jezelf anders moet ik toch nog een vlucht boeken! ;-)
Ik heb al je verhalen terug gelezen..Heel mooi!! Knap snel op lieverd!!!
Xxxxx Maartje
-
10 Oktober 2013 - 17:25
Rene En Astrid:
Tjonge tjonge
En wij maar denken die schrijft niets omdat ze geen stroom heeft in het hutje om de laptop op te laden, maar nee hoor mevrouw ligt in het ziekenhuis. Fijn om te horen dat je er weer uit bent en dat het weer wat beter met je gaat.
Sterk nu maar goed aan neem wat vitamines voor zover dat dat kan, dan kun je binnenkort de kinderen weer bezig gaan houden.
We denken aan je
xxx van ons -
10 Oktober 2013 - 19:54
Danny:
Jezus!! das even schrikken, maar gelukkig lees ik direct ook weer dat je bent opgeknapt. Ervaringen zijn meestal leuk, maar deze is even ruw. Je zult zeker geschrokken zijn en meteen een wake-up call dat je niet kunt fukken met dit soort zaken. Hou jezelf in de gaten en neem symptomen serieus!
X Danny -
10 Oktober 2013 - 21:07
Ron:
hey lieverd ik schrok me rot zeg maar fijn dat het weer beter met je gaat bikkel.
wat zul jij je alleen hebben gevoeld daar in donker Afrika.
kijk goed uit schat en hoop dat de rest van het avontuur zonder obstakels verloopt.
dikke knuf xx
-
10 Oktober 2013 - 21:50
Suzanne:
Lieverd!! Wattuh???!!
Tjemig wat n toestanden heb jij meegemaakt. In het ziekenhuis gelegen? Wou dat ik nu ff naar je toe kon!
Mega fijn dat Tom je gebeld heeft, de schat!
Hoe gaat ie nu? Ik stuur ff HEUL veel energie naar je toe....... Ontvangen?
Dikke kus en knuffel xxxx
Ps wel enorm gelachen over dat stukje txt over batterij.
-
10 Oktober 2013 - 21:53
Anita Kersten:
Heey wijffie, zo dat is even schrikken zeg! Maar gelukkig ben je weer uit het ziekenhuis. Nou hopen dat snel herstel en dat je er weer voor kunt gaan.
Hele dikke knuffel liefs mij xxx -
10 Oktober 2013 - 21:54
Suzanne:
Oja... Hoe heet die arts? Ga ik hem ff opzoeken...!!
Wel erg prettig om te lezen dat veel mensen daar voor je zorgen. Sterk goed aan en pas op jezelf!
Love u xxx -
11 Oktober 2013 - 02:24
Nicolien:
jeetjemineetje, Mascha op avontuur en maakt de hoogte maar ook dieptepunten wel in den lijve mee! Veel sterkte lief, stuur je wat shamballah vanuit hier! -
11 Oktober 2013 - 10:48
Eefje:
Wat een verhaal, Mas! Inderdaad maar goed eten nu en weer aansterken. Wel een zuur toeval dat onder jouw verhaal een advertentie staat over vaccinaties... Is dat humor van waarbenjij.nu?
X -
11 Oktober 2013 - 15:00
Nathalie:
Lieve Mascha
Poeh balen zeg.
Maar fijn dat je weer aan het opknappen bent, doe het rustig aan in hoeverre jij dat kan dan. Nou hoop dat je snel weer de oude voelt en verder kan gaan met je missie. Pas goed op je zelf!!
liefs nat -
11 Oktober 2013 - 15:53
Karin Lam:
van harte beterschap meissie, met heel veel liefs! -
11 Oktober 2013 - 19:07
Inge :
Lieve Mascha
Heel veel beterschap, en een hele dikke Nederlands knuffel.
Inge -
14 Oktober 2013 - 21:01
Willy:
he mascha wat vervelend dat dit jou nu moet overkomen echt balen heel veel beterschap
en zorg dat je genoeg eet heel veel kusjes en groetjes
van willy en greet en een knuffel van daisy
sorry ook van oma doey
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
